Fereydoon foroughi biography of williams

Fereidoon Foroughi (Persian: فریدون فروغی) (January 29, - October 5, ) was an Iranian singer existing songwriter. Fereidoon was born come by Tehran, Iran. He was grandeur fourth and last child be more or less his family. He contributed terribly to Iranian music and study and his unique voice splendid style soon caught on add the people.

In addition take it easy his studies in acting, performing the guitar, piano and channel. He also composed music. Empress style was inspired by fal de rol and blues. He start­ed make sing in the cafe­te­rias be beneficial to Tehran in and in be active record­ed his first song cryed Adamak for a movie shorten same name di­rect­ed by "Khos­ro Har­i­tash".

This track was over by Touraj Shabankhani and rendering vocals were by Foroughi. Funds that, he be­came more habitual by re­leas­ing al­bums such slightly Tangna, Zendoone Del and Yaran.
Foroughi is best known for crown songs Neyaz and Yare Dabestani, which in the s was sung by revolutionary students with the addition of ironically, is now sung contradict the same revolutionary government unkind 30 years later by group of pupils.

This is a pop­u­lar motif in Iran, es­pe­cial­ly among depiction stu­dents move­ment, and is oftentimes re­cit­ed in gath­er­ing and demon­stra­tions.
After the rev­o­lu­tion and the sub­se­quent ban on Pop music, subside tried to work again be first held two con­certs on Kish Is­land South of Iran. Explicit died in Oc­to­ber in Tehran and ac­cord­ing to his tes­ta­ment, his body was buried grip the Ghorgho­rak vil­lage near Es­hte­hard.

where was his favorite weighing scales for many years due spotlight its amazing landscapes.

فريدون فروغی، چهارمين و آخرين فرزند خانواده‌ی فروغی در تاريخ 9/11/ در تهران متولد شد.
او در زمينه‌ی موسيقی هنرمند كاملی‌ست. زيرا علاوه بر خوانندگی، در نواختن گيتار، پيانو و ارگ مهارت خاصی داشته است و به كار آهنگسازی و ترانه نيز پرداخته است.
او تنها پسرخانواده بود و سه خواهر به نام‌های (پروانه، عفت و فروغ) داشت كه هم‌اكنون در قيد حيات می‌باشند.
فتح الله فروغی، كارمند اداره‌ی دخانيات بود، كه در تنهايی خود به سرودن شعر و نواختن تارمی‌پرداخت و از مالكان بزرگ روستای نراق ـ مابين قم و كاشان ـ به شمار می‌آمد.
فريدون فروغی، در سال ودر شش سالگی، تحصيل را آغاز كرد و در سال مدرك ديپلم علوم طبيعی را گرفت و پس از آن ديگر تحصيل را رها كرد.
فريدون فروغی، موسيقي را بدون داشتن استاد و يا معلم فرا گرفت و با توجه به كارهای راك و بلوز (مخصوصا ری چارلز) به تمرين و يادگيری پرداخت.
در سال ، فریدون 16 ساله، با همراه ساختن گروهی نوازنده با خود موسيقی را به صورت جدی شروع می‌كند و در مكان‌های مختلف به اجرای ترانه‌ها و آهنگ‌های روز فرنگی و به خصوص موسيقی بلوز می‌پردازد و تا سن 18 سالگی كار خود را به همين صورت ادامه می‌دهد.
در سال ، خسرو هريتاش، كارگردان فيلم (آدمک) برای موسیقی متن فیلم خود به‌دنبال صدا و سبکی متفاوت با جریان آن سال‌های موسیقی ایران بود.

فريدون فروغی توسط دوستی مشترك به او معرفی می‌گردد و با یک‌بار زمزمه‌ی ترانه خسرو هريتاش متوجه می‌شود شخصی را كه به دنبالش بوده را يافته است و ترانه‌ی آدمک و پروانه‌ی من توسط فروغی اجرا می‌شود و چندی بعد اين ترانه در صفحات 45 دور، درصفحه‌فروشی‌های معروفی چون (آل كوردوبس، پاپ، ديسكو، بتهوون و پارس) عرضه می‌گردد. اين دو ترانه گل می‌كند و بر سر زبان‌ها می‌افتد.

بعد از مدتی (فرشيد رمزي) كارگردان برنامه‌ی شوی تلويزيونی (شش وهشت) با فريدون فروغی قرارداد می‌بندد و فروغی درسال بعد از پنج سال مشابه‌خوانی آثار ری چارلز را كنار گذاشته و كارش را در تهران شروع می‌كند.

اين همكاری باعث تولد آثاری چون زندون دل و غم تنهایی می‌گردد كه ترانه‌ی زندون دل فروغی را تبديل به هنرمندی صاحب سبک می‌كند.
درسال فروغی ترانه‌ی تنگنا را برای فيلم (اميرنادري) اجرا می‌كند و در همين سال به اجرای ترانه‌هایی چون نياز (ترانه‌ای از شهيارقنبري) و هواي تازه در برنامه‌ی رنگارنگ می‌پردازد.
در همين سال مجموعه آثار فریدون گردآوری شده و اولين آلبوم او با نام «نياز» به بازار عرضه می‌شود.
دومين آلبوم فروغی به نام «ياران» درسال به بازار عرضه می‌شود ودرهمين سال به علت اجراي ترانه‌ی «سال قحطی» از طرف رژيم شاهنشاهی به مدت دو سال ممنوع الصدا می‌شود.
درسال ، پس از اعلام فضای باز سياسی توسط رژيم، فروغی بعد از دو سال ممنوعيت كاری، سومين آلبوم خود را با نام «سال قحطي» به بازار عرضه می‌كند.
در سال ، با وخيم شدن اوضاع سياسی ايران، فروغی اعتراض خود را به اوضاع كشور با انتشار آلبوم «بت شكن» اعلام می‌کند و در همين سال ترانه‌ای به نام روسپی اجرا می‌كند كه هرگز مجوز پخش نمی‌گيرد.
درسال ، بعد از انقلاب، فروغی در ايران ماند و كنسرت‌هایی را اجرا کرد.

ترانه‌های اين كنسرت در آلبوم «فريدون فروغی درآغازی نو» منتشر می‌شود. از دلايل نام‌گذاری اين آلبوم به اين نام، اجرای ترانه‌های ريتميکی مانند حقه و شياد می‌باشد.
بعد از انتشار اين كاست، در سال فروغی ترانه‌ی یار دبستانی را برای فيلم (از فرياد تا ترور) به كارگردانی منصور تهرانی اجرا می‌كند و بعد از آن ترانه‌ی كوچه‌ی شهر دلم.
در سال چند ترانه ي خود را همراه با چند ترانه از كوروش يغمايي درآلبوم «سُل» جاي می‌دهد و در حوالی سال‌های 60 و 61 آهنگ چهار قسمتی «چرا نه؟!» را می‌سازد و اجرا می‌كند.
اما رفته‌رفته مهر سكوت بر لبان او سنگينی مي كند.

پس از آن تنها خاموشی و تنهايی‌ست كه می‌ماند. ايجاد ممنوعيت كاری انگيزه‌ای براي فعاليت دوباره‌ی فروغی نمی‌گذارد. در اين سال‌ها تنها يار او خلوت و گوشه‌نشينی‌ست و علی‌رغم فشارهایی كه اين سكوت طولانی بر او تحميل می‌كند، هرگز تن به ترک وطن نمی‌دهد.
فروغی با اين شرايط عذاب‌آور به زندگی ادامه می‌دهد و در اسفند سال با خانم سوسن معادليان آشنامی‌شود و در خرداد با هم ازدواج می‌كنند.

ازدواج با سوسن معادليان موجبات تحولی مثبت را در او فراهم می‌آورد و او دوباره فعاليت خود را از سر می‌گيرد، شعر می‌گويد، آهنگ می‌سازد و شروع به تدريس گيتار، ارگ و پيانو می‌كند.
سرانجام در اسفندماه سال و پس از حدود بیست سال، موفق به برگزاری كنسرتی در تالار حافظيه‌ی كيش می‌شود. پس از چهار روز برگزاری كنسرت در كيش، به تهران می‌آيد و علی‌رغم درخواست شهرستان‌های ديگر برای برگزاری كنسرت، با اين كار موافقت نمی‌شود و فروغی درتابستان 78 و پائيز 79 دوباره به كيش بازمی‌گردد و به اجرای برنامه در هتل آنای كيش می‌پردازد.
در سال 79 برای تيتراژ پايانی فيلم (دختری به نام تندر) قطعه‌ای از شاعران معاصررا می‌خواند و اميدوار می‌شود كه بتواند مجوز كارهايش را بگيرد
و در انتظار اكران فيلم می‌ماند.

پس از اينكه از گرفتن مجوز نااميد می‌شود گوشه‌نشينی را برمی‌گزيند و در روز جمعه سيزدهم مهر سال خود را از چنگ اين دنيای بی‌عشق می‌رهاند و به گفته‌ی شهيار قنبری: فريدون فروغی را فراموشی و خاموشی كشت.

اينك ما مي نويسیم از او، آثارش را در بازار موسيقي مي يابيم و حتي فيلم مستندي از زندگي او و گوشه اي از كنسرتهايش، كتاب او، ولي حالا چرا؟
نوشدارو پس از مرگ سهراب، حالا كه او رفته، ويژه نامه اي براي او، و همه چيز از او حالا كه ديگر او نيست!
او رفت و به گمانم قسمتي از موسيقي را با خود برد، او رفت كه شايد در دنياي ديگر دغدغه ي خواندن و نخواندن، گفتن و نگفتن را نداشته باشد.
و حالا ما مي دانيم كه خيلي ديرتر از آنچه كه بايد، به او رسيديم و او را در ميان دنيايي از تيرگي ها به دست فراموشي سپرديم.

ديگر از افسوس براي رفته ها و گذشته ها براي ما سودي نخواهد داشت.
از چاله هاي پوك افسوس